Ήταν αρχές Δεκεμβρίου του ’18 όταν προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο Mulhouse EuroAirport, που θεωρητικά ανήκει στην Ελβετία, πρακτικά το κινητό μας καλωσόρισε με μήνυμα στη Γαλλία. Ναι, ήμασταν ακριβώς πάνω στο σημείο που 3 χώρες ενώνονται και αυτός ήταν και ο σκοπός του ταξιδιού μας: Να επισκεφτούμε και τις 3 χώρες. Με μια λίγο παραπάνω έμφαση, λόγω της γνωστής αγάπης, στη Γαλλία.
Στάση 1η λοιπόν η Βασιλεία. Η 4η μεγαλύτερη πόλη της Ελβετίας. «Μια Πάτρα» όπως είπε και η φίλη που θα μας φιλοξενούσε εκεί. Μια Πάτρα όμως, περισσότερη καθαρή και πράσινη, περισσότερο οργανωμένη, πολύ περισσότερο ακριβή, αλλά και εξίσου γνωστή για το καρναβάλι της -μάλιστα, μπήκε ως travel pin για μια επίσκεψη ξανά τότε. Μια πόλη που την περπατάς πολύ ευχάριστα (ακόμα και με αυτό το συνεχές ψιλόβροχο που έριχνε τότε) κατά μήκος του Ρήνου -κι ας φαίνονται στο βάθος τα φουγάρα και οι μοντέρνες εγκαταστάσεις των φαρμακευτικών της, ανακαλύπτεις τα σοκάκια του κέντρου που έχουν κάτι από Αλσατία και σε προετοιμάζουν ιδανικά για τις επόμενες μέρες, κάνεις τις απαραίτητες στάσεις στους πάγκους των Χριστουγεννιάτικων αγορών -δεν επιλέχθηκε άλλωστε τυχαία η συγκεκριμένη περίοδος ταξιδιού- για ζεστό κρασί και ζεστό fondue τυριών ή σοκολάτας, μεταφέρεσαι σε άλλη χώρα και ήπειρο κάνοντας μια βόλτα στον Βοτανικό κήπο και αναπολείς το ταξίδι στο Περού και τον Αμαζόνιο με τα φυτά και δέντρα που είναι συγκεντρωμένα εκεί και εντυπωσιάζεσαι, ανακαλύπτεις τα μυστικά των local, όπως το μαγαζάκι με τα «καλύτερα cupcakes» σύμφωνα με τη φίλη παραπάνω, ή το ιστορικό εκείνο cafe, ακριβώς απέναντι από το εντυπωσιακό κόκκινο Δημαρχείο στην MarktPlatz που σου εξασφαλίζει την καλύτερη οπτική του.
Και αν είσαι τυχερός, θα κλείσεις τη μέρα σου με κάποιο live στο πλαίσιο των Χριστουγεννιάτικων εκδηλώσεων μέσα στον εντυπωσιακό Καθεδρικό. Εμείς ήμασταν τυχεροί και απολαύσαμε εκεί μια Gospel Night που είναι σίγουρα από τις ταξιδιωτικές μουσικές που πάντα θα θυμάμαι.
Στάση 2η: Freiburg, Γερμανία. Λένε ότι είναι η πιο ηλιόλουστη πόλη της Γερμανίας. Σε αυτή τη φάση μάλλον θα διαφωνήσουμε, καθώς ο ήλιος έβγαινε δειλά δειλά και έκανε την εμφάνιση του μόνο για λίγο. Έστω κι έτσι όμως, δεν χάσαμε την ευκαιρία να τον εκμεταλλευτούμε και να απολαύσουμε τις βόλτες στην μικρή, γραφική πόλη με τον ακόμα πιο εντυπωσιακό Καθεδρικό -ειδικά όταν τον βλέπεις από πάνω, από τον λόφο του κάστρου Schlossberg, και συνειδητοποιείς πλήρως το μέγεθος του, έχοντας κάνει και μια μικρή πεζοπορία μέσα στο δάσος.
Είναι η πόλη που οι περισσότεροι έχουν ως αφετηρία για το γνωστό roadtrip της Ευρώπης, του ρομαντικότερου δρόμου της με το όνομα Μέλανας Δρυμός. Εμείς πάλι, σε αυτή τη φάση, προτιμήσαμε τα πράσινα λεωφορεία του Flixbus καθώς είχαμε άλλο πλάνο στο νου. Μπόλικες Χριστουγεννιάτικες αγορές και εδώ, πολύ street food και Münsterwurst στην πλατεία του Καθεδρικού, ζεστό κρασί Glühwein παντού, αγαπημένο, αυθεντικό brezel σε κάθε εκδοχή του, ζεστό και λαχταριστό, επίσης παντού, Bächle και μωσαϊκά σχέδια στα πεζοδρόμια, ή αλλιώς γιατί είναι η πόλη που πρέπει να κοιτάς συνεχώς και κάτω καθώς περπατάς. Και ένα ζεστό δωμάτιο ακριβώς στο κέντρο της πόλης για να ξεκουραστείς από τα χιλιόμετρα της ημέρας και να ετοιμαστείς για τις αυριανές περιπέτειες.
Στάση 3η: Στρασβούργο, Γαλλία. Εγώ είχα επισκεφτεί την πόλη ξανά, 7 χρόνια πριν, ως solo traveller τότε -ένας όρος που έγινε της μόδας πολύ αργότερα. Είναι μια πόλη που μπορώ να επιστρέφω ξανά και ξανά για πάντα. Με είχε ενθουσιάσει τότε, με ενθουσίασε ξανά και τώρα.
Περνούσα από μέρη και μου σκάγανε αναμνήσεις του τότε, έβλεπα μέρη που σίγουρα είχα περάσει, αλλά δεν τους είχα δώσει τη σημασία που τους έπρεπε, ανακάλυπτα νέα μέρη που πάντα υπάρχουν όσες φορές κι αν επισκεφτείς μια πόλη, ανακάλυπτα ξανά την περιοχή της «Μικρής Γαλλίας» και έκανα για λίγο τον ξεναγό γιατί ήθελα να μοιραστώ και τα πράγματα που ένιωθα τότε, μεγάλωσα ελαφρώς τη συλλογή από εκείνα τα τόσο όμορφα Χριστουγεννιάτικα ξύλινα στολίδια και μπάλες που αλλού δεν έχω βρει, και θυμήθηκα γιατί έχω πάντα στο μυαλό μου αυτήν την Χριστουγεννιάτικη αγορά ως την πιο υπέροχη της Ευρώπης και γιατί η ίδια η πόλη αυτοαποκαλείται ως «η Πρωτεύουσα των Χριστουγέννων».
Και κυρίως απόλαυσα δυο μέρες σε μια πόλη αγαπημένη χωρίς το άγχος της πρώτης φοράς και του να δεις/κάνεις όσο περισσότερα πράγματα γίνεται. Απλώς περπατάς, βλέπεις, μυρίζεις, γεύεσαι, νιώθεις, μοιράζεσαι. Και που ξέρεις, μπορεί να επιστρέψεις και πάλι. Και πάλι να είναι διαφορετική.
Στάση 4η: Colmar, Γαλλία. Τότε, το 2011, που ακόμα τα ταξιδιωτικά blogs και sites δεν ήταν τόσα πολλά, παρουσίαζαν αυτό το μικρό χωριουδάκι της Αλσατίας ως το «μεγάλο και καλά κρυμμένο μυστικό» καθώς είναι ίσως το ομορφότερο χωριό της Ευρώπης. Είχα φτάσει πολύ κοντά του, αλλά ένας Γάλλος μάλλον με απέτρεψε τότε. «Είναι απλώς μια μικρογραφία του Στρασβούργου, τίποτα ιδιαίτερο».
Και το άφησα για λίγο. Όταν όμως επιστρέφεις στην περιοχή, το θυμάσαι ξανά, και αυτή τη φορά θες να αποκτήσεις τη δική σου γνώμη και ματιά. Οπότε και πήγαμε. Και ναι, μπορεί να κινείται και να μοιάζει στο μοτίβο του Στρασβούργου -Αλσατία, γαρ- αλλά έχει τα δικά του χρώματα, τους δικούς του ανθρώπους -πάντα οι άνθρωποι-, τις δικές του γεύσεις.
Οπότε απολαύσαμε μια ολόκληρη μέρα στο μικρό χωριό και δεν το μετανιώσαμε στιγμή. Και πώς να το μετανιώσεις άλλωστε, όταν έχεις την πιο ωραία εμπειρία και φιλοξενία AirBnb, όταν τυχαία ανακαλύπτεις εκείνο το cafe με την ίσως πιο συμπαθητική ιδιοκτήτρια για να απολαύσεις την τοπική tarte flambée, όταν πέφτεις πάνω σε μια εντελώς ειρηνική διαδήλωση μαθητών (ήταν η περίοδος με τα λεγόμενα «κίτρινα γιλέκα» στο Παρίσι) και τα παιδιά απλώς ζητούσαν αυτό που ήθελαν, χωρίς βία και χωρίς να καταστρέφουν την πόλη που ζουν καθημερινά και λίγο ζήλεψες για αυτό, και για λίγο μπήκες και εσύ στην πορεία, όταν περνάς συνεχώς από ακόμα μία «μικρή Βενετία» της Ευρώπης και από τη «γειτονιά των ψαράδων» του κάποτε, μια γειτονιά γεμάτη χρώματα και δε χορταίνεις να είσαι εκεί, περιτριγυρισμένη από αυτά τα χρώματα. Και να σκέφτεσαι ότι τελικά, αν και τόσο μικρό το χωριό, μια μέρα δεν είναι αρκετή να το χορτάσεις, αλλά και παραπάνω να είχες, πάλι το ίδιο θα έλεγες. Ίσως να φταίει και αυτή η αίσθηση που σου δημιουργεί. Ναι, εδώ σίγουρα θες να επιστρέψεις.
Και ο κύκλος του ταξιδιού αυτού κλείνει ξανά στη Βασιλεία, πιο προσωπικός πια, με ένα τελευταίο βράδυ «σαν στο σπίτι σου», με σχέδια επιστροφής εκεί ξανά, όχι τόσο για τα μέρη, αλλά για τον άνθρωπο που θες να δεις, και επ’ ευκαιρία αυτού να γνωρίσεις και νέα μέρη και να κάνεις νέα ταξίδια. Και άρα να κοιτάς πλέον συχνότερα και την easyjet με τις νέες απευθείας πτήσεις στην πόλη, κι ας μην την συμπαθείς πια τόσο.
To post αυτό διαβάζεται και ξαναδιαβάζεται καλύτερα με αυτό από πίσω, γιατί ήταν τότε, το 2011, που είχε πεθάνει η μεγάλη αυτή καλλιτέχνις, και τα βράδια στο Στρασβούργο τότε έπαιζαν μόνο αυτή τη μουσική. Ναι, ο παραπάνω Γάλλος μπορεί να με είχε αποτρέψει τότε από το να πάω στο Colmar, αλλά τουλάχιστον είχε καλό γούστο στη μουσική.
SmileTravelHike 