Συνεχίζοντας, λοιπόν, εκείνη την επανένωση του παλιού με το νέο blog και πριν από την -έστω για λίγο- επιστροφή στον αγαπημένο τόπο, θυμήθηκα τι έγραφα τότε, που η καθημερινότητά με έβρισκε να μπαίνω και να βγαίνω αγχωμένη από βαγόνια του Παρισινού μετρό και στις τάξεις του Πανεπιστημίου. Και ναι, ακόμα κι έτσι, ήταν ένα όνειρο …
SmileTravelHike 