Πελοπόννησος | Περπατώντας στις παλιές γραμμές τρένου.

5/5/2019
Με (μισή) καταγωγή από το Άστρος Αρκαδίας έχω κάνει άπειρες φορές τη διαδρομή από Αθήνα για το χωριό, και σαν συνοδηγός και σαν οδηγός. Πάντα θυμάμαι αυτή τη μείωση ταχύτητας σε αρκετά σημεία από τη στιγμή που θα βγεις από την Εθνική Αθηνών – Τριπόλεως και θα πάρεις τον δρόμο για το χωριό. Είναι τα σημεία που περνάς από παρατημένους πια σταθμούς και γραμμές τρένου που έχουν μείνει να σου θυμίζουν ένα παρελθόν που δεν έζησες (στην ακμή του).

Έτσι, όταν διάβασα στο πρόγραμμα του ΕΠΟΣ Φυλής για μια πεζοπορία πάνω στις γραμμές του τρένου, σε ένα τμήμα των γραμμών της Πελοποννήσου ήθελα οπωσδήποτε να το ζήσω.

Συγκεκριμένα, η έναρξη της διαδρομής ήταν στους Χράνους Αρκαδίας, ένα μικρό χωριό περίπου 200 κατοίκων που η ιστορία του είναι άμεσα συνδεδεμένη με το παλιό τρένο. Και ο σταθμός που στέκει ακόμα εκεί, σε αυτό το έντονο κίτρινο χρώμα, είναι σίγουρα σημείο κατατεθέν, όπως και οι εντυπωσιακές πέτρινες γέφυρες που το πλαισιώνουν.

Το συνολικό μήκος της διαδρομής ήταν περίπου 15 χιλιόμετρα ή αλλιώς 3 στάσεις τρένου: Χράνοι – Ίσαρι – Δεσύλλα. Όλη η διαδρομή έγινε πάνω σε γραμμές, περνώντας από αρκετές σύραγγες, επίσης εντυπωσιακές στην κατασκευή τους. Δυσκολία ιδιαίτερη δεν  υπήρχε -εκτός αν είσαι κλειστοφοβικός την ώρα που πρέπει να περάσεις μέσα από τις σήραγγες, ή έχεις υψοφοβία, την ώρα που πρέπει να διασχίσεις τη γέφυρα  της Νικολακακαίνας. Και οι δύο περιπτώσεις όμως, στη συγκεκριμένη διαδρομή, θεωρώ ότι αντιμετωπίζονται εύκολα.

 

Οι σταθμοί Ίσαρη και Δεσύλλα δυστυχώς δεν είναι τόσο καλά διατηρημένοι όσο των Χράνων, καθώς το μεγαλύτερο τμήμα έχει καταστραφεί από τις πυρκαγιές του 2007, όμως εξακολουθούν να στέκουν έστω και έτσι και να σε βοηθήσουν σε αυτό το ταξίδι στον χρόνο.

Η θέα σε όλη τη διαδρομή αυτήν την εποχή είναι εντυπωσιακή γιατί περπατάς μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο -οι σταθμοί χωρίς την ανθρώπινη παρέμβαση μπορεί να μην αναγεννιούνται, η φύση όμως το κάνει σίγουρα για αυτό και την αγαπάς λίγο παραπάνω.

Ο τελευταίος σταθμός που είδαμε -εκτός πεζοπορίας, αλλά δε μπορώ να μην τον αναφέρω, είναι αυτός του Ζευγολατιού Μεσσηνίας που ήταν η κατάληξη μας για δοκιμή τοπικών γεύσεων (ναι, αυτός είναι ένας καλός τρόπος για να πεις γουρουνοπούλα ή μπουζοπούλα όταν βρίσκεσαι σε αυτά τα μέρη) και την αναπλήρωση ηλεκτρολυτών μετά από τα 15 χιλιόμετρα (ναι, και αυτός είναι ένας καλός τρόπος για να πεις Μπύρα).

Το συνολικό μήκος αυτής της παλιάς γραμμής Κορίνθου – Καλαμάτας είναι 236 χιλιόμετρα. Εμείς κάναμε τα 15. Η ευχή να υπάρχουν ευκαιρίες και για τα υπόλοιπα 221 είναι προφανής για πολλούς λόγους. Είτε περπατώντας είτε ποδηλατώντας με την ποδηλατοδρεζίνα, ένα μέσο ιδιαίτερα δημοφιλές στην Ευρώπη που δε θα κάνει τις παλιές, αχρησιμοποίητες γραμμές τρένου να νιώσουν άχρηστες. Με οποιονδήποτε τρόπο αρκεί να μην αφήσουμε ακόμα ένα σημαντικό κομμάτι της πολιτιστικής και εμπορικής ιστορίας της χώρας να ξεχαστεί έτσι.

Η μουσική που θα συνοδεύσει αυτό το post είναι αυτό. Προφανής επιλογή αν με ξέρεις ήδη καλά.